Parklar Ve Çocuklar

Havalar ısınmaya karar verdiyse biz de yavaş yavaş park gezmelerine başlayabiliriz artık.
Oturduğumuz semtte ne yazık ki çok güzel parklar yok. Genellikle eve en yakın olan parkı tercih ediyoruz, ama o da okulun hemen yanında olduğu için ilk okul çocukları tarafından işgal ediliyor. Düzgün bir şekilde oynasalar sorun yok da, çocuklar enerji patlaması mı yaşıyorlar nedir, kaydırakların tepelerine çıkıyorlar, kaydıraklardan kaymak yerine aşağıdan yukarıya tırmanıyorlar, dikkatsizce koşturuyorlar. Haliyle henüz kendine dikkat etme becerisi gelişmemiş olan küçük bir çocuk için de tehlikeli oluyor.

Eğer yürümeyi göze alabilirsem biraz daha uzakta, benim de çocukluğumun geçtiği bir park var, oraya gidiyoruz. Orada bebekler için ayrı bir yer var, nispeten daha sakin oluyor, ama oranın da kötü yanı, ağaçlar nedeniyle gölgede kalması. Gerçi havalar ısınınca daha iyi oluyor, o yüzden sorun yok, tamam.

Bazen de yürüyerek gidemeyeceğimiz uzaklıkta bir parkı tercih ediyoruz, ki en güzeli orası, oraya da mecburen taksi ile gidiyoruz. Biraz oynadıktan sonra da parkın yakınında bulunan avm ye gidiyoruz. İşte bu da benim çakallığım. Parkta yorulan Efe'yi avm girişinde kiralanan arabalardan birine yerleştiriyorum ve hemen kitapçıya koşuyorum. Efe kendi çapında eğlenirken ben de kitaplara bakıyorum, almayacak olsam bile, ki şimdiye kadar boş çıkmadım, bir tane bile olsa illaki alırım :)

Konu nereden nereye geldi, ben aslında ne anlatacaktım. Hah, hatırladım. Parklarda tanıştığım değişik annelerden bahsedecektim.

Normalde Efe ile ilgilenmekten diğer annelerle sohbet etme şansım pek olmuyor ama eğer salıncaktaysak ve diğer salıncakta da çocuğunu sallayan bir anne varsa, sohbet etmek kaçınılmaz oluyor. "Kaç aylık" sorusuyla başlayan muhabbetler "kardeş şart" a kadar gidiyor.

Beni en çok gıcık eden anne kişisinden bahsedeceğim önce. Kadının çok tatlı bir kızı var, 2,5 yaşında. Minik, narin, yeşil gözlü, su gibi bir çocuk, maşallah. Annesi onun için "kendi küçük, derdi büyük" diyor. Böbrek hastasıymış. Diyalize giriyormuş çocuk. Geçenlerde de alerjik bronşit olmuştu, takır takır öksürüyordu. 4. çocuğuymuş kadının. Kimseye tavsiye etmiyormuş 4 çocuk, 2 tane yetermiş. O aslında istememiş de kazara olmuş, çünkü kadının bir hastalığı varmış, o yüzden ilaç kullanamıyormuş. Zaten dünyada tek doğum kontrol yöntemi de ilaçtı. Dünyaya gelecek ruh varmış diye kendini haklı çıkarmaya çalışıyor bir de. Ne diyeyim...

Bir defasında Efe spor aletlerinin olduğu tarafta oynarken, başka bir çocuk daha vardı. Annesinin çantasından bir şeyler alıp yedi, sonra Efe'ye de getirip uzattı. Baktım, patlamış mısır. Efe henüz yiyemiyor diye ben alıp yedim, teşekkür ettim. Biraz uzakta oturan annesine de teşekkür ettim ve böylece mecburi sohbetimiz başlamış oldu. Onun oğlu 3 yaşındaymış. Nasıl da hareketli, yerinde duramayan bir çocuktu. Bir ara gelip annesinin çantasından oyuncak tabancalar aldı, birini de Efe'ye uzattı. Efe ilk defa gördüğü tabancayı ne yapacağını bilemedi, çocuk geri alana kadar öylece tuttu elinde, baktı kaldı. Annesi oğlunun silahlara çok düşkün olduğunu söyledi. Kimseyi yargılamak haddime değil, sadece "neden acaba?" diye sordum kadına. "Arka Sokaklar"ı çok izliyor, ondan mıdır nedir dedi. Bir çocuğa baktım, bir annesine, bir de tabancalara, sonra Efe'ye dedim, hadi annecim biraz da salıncağa binelim ve hemen oradan uzaklaştım. Ben Efe'ye baby tv izlettiğim için vicdan azabı çekerken, bazı anneler minicik yavrularına neler izletiyor diye epeyce düşündüm. Yapacak bir şey yok...

Böyle işte.

Pazar günü Belle'nin Kütüphanesi çocuklarla ilgili çok güzel bir paylaşım yapmıştı, "Edebiyatta Çocuklar İçin Söylenmiş Güzel Sözler" başlığıyla. Okumak isterseniz buraya tıklayabilirsiniz. Orada çok beğendiğim bir söz vardı, buraya yazmak istiyorum: 

"Çocuklar geleceğimizin güvencesi, yaşama sevincimizdir. Bugünün çocuğunu, yarının büyüğü olarak yetiştirmek hepimizin insanlık görevidir." (Mustafa Kemal Atatürk)