Öyle İşte...

Arada kafamı kaldırıp şöyle bir etrafıma baktığım da oluyor.

O zamanlar sadece güzellikler görsem, mesela ağaçlar, kuşlar, mutlu insanlar, huzurlu hayvanlar, ağlamayan çocuklar... O zaman belki kafamı eğip hayal dünyasına dönmek istemem tekrar. Ya da bu kadar sık kaybetmem kendimi pembe bulutların gölgelediği, turuncu güneşin aydınlattığı, bol köpüklü rüzgarların estiği sokaklarda. Mavi panjurlu evlerin kapılarını çalmam ya da pencerelerden sarkan sardunyaları koklamak için uzanmam. Ama olmuyor işte. Bu dünya böyle gelmiş böyle gidiyor. Kimse mutlu değil. Kimse hayatından yüzde yüz memnun değil. Sokak kedilerine bile gün yüzü göstermeyen insanlar varken nasıl mutlu olunur bu dünyada.

Bir gün beslerken sev beni diye üzerinize tırmanmaya çalışan yavru kedi ertesi gün köşe bucak kaçıyorsa, her köşe başında koşup oynayacağı yerde bir şeyler satmaya çalışan bir çocuk çıkıyorsa karşınıza, her gün en az bir kadın erkek terörüne kurban gidiyorsa, trafik canavarı durmak bilmiyorsa, rant peşinde koşanlar cinayetlere doymuyorsa, baştaki başı kopasıcalar ülkeyi sat sat bitiremiyorsa, yeryüzündeki en büyük tiyatro oyunu "siyaset" adıyla oynanıyorsa, birileri hiç tanımadıkları çocukların üzerlerine bombalar yağdırıyorsa, ortalık kan revansa, kan gövdeyi götürüyorsa neden kaldırayım kafamı da etrafıma bakayım?

Elimde sihirli bir değnek mi var?

Yok.

Olsaydı keşke.

O zaman dünyanın köküne kibrit suyu...

Google'dan alıntı