Ne Olacak Benim Bu Halim?

Herkese merhaba,

Bugün pazartesi ve ben artık pazartesileri sevmeye karar verdim. Ne o öyle her hafta başı depresyon, bıktım valla!

İşse iş, uykusuzluksa uykusuzluk, sıcaksa sıcak...Ne çok söyleniyoruz yaa yeter. Şehir insanı şımarıklığı bu vallahi. Şu yaşıma geldim, hiç işten güçten şikayet eden köy insanına rastlamadım ki onların yaptığı işin yanında bizimkiler devede kulak kalır. O yüzden saçmalamayı bırakalım ve işimize bakalım, nefes aldığımıza şükredelim ve hayatın tadını çıkaralım.

Küçük Duman ve Küçük Gümüş :)

Uzun bir süredir kitap okuma hastalığına yakalanmış durumdayım. Kitap okumanın nesi hastalık demeyin, benimki gerçekten hastalık. Şöyle ki;

Kitaplıkta okunmayı bekleyen en az yirmi kitap varken hala kitap almaya devam ediyorum.

Gazete okur gibi kitap satan internet sitelerini her gün mutlaka yokluyorum.

Sosyal medya üzerinden ya da gazetelerden kitap hediye eden yarışmaları kaçırmıyorum, yayınevlerinin sayfalarını özellikle takip ediyorum. (Şimdiye kadar sadece Altın Kitaplar'dan kazandım, iki kez, bir tane de sonucunu beklediğim var :)

Ne Okur diye bir kitap sosyal platformu var, her gün mutlaka oraya uğruyorum, kitaplar hakkında yapılan yorumlara bakıp okunacak yeni kitaplar buluyorum kendime.

Öğrenci imkanlarından hala yararlanabildiğim enstitü kütüphanesini sömürüyorum, hatta eşimi de yanımda sürüklüyorum ki onun üzerine de kitap alabileyim.

Kütüphane ganimetlerim :)

Sabah işe gelirken ve akşam eve dönerken serviste kitap okuyorum, gürültü yapana, cep telefonuyla konuşana, mesaj, zil ve bildirim sesleriyle rahatsızlık verenlere acayip gıcık oluyorum.

Eve gidip yemek, bulaşık, kedi bakımı gibi işleri hallettikten sonra kitabımı alıp yatana kadar yine okuyorum. Duman bir süre kucağımda yatıp dikkat çekmek için her şeyi yapıyor, başaramadığında kalkıp uzağa gidiyor ve arkasını dönüp yatıyor :(

Eşim, iki çift laf edemiyoruz diye şikayet ediyor. Benim yüzümden televizyon bile izleyemiyor, çünkü açarsa başka odaya gidiyorum, sesli ortamda okuyamıyorum :(

Yapılması gereken her işi kitap okumama engel olsun diye gönderilmiş düşman kuvvetleri gibi algılıyorum.

Kitap okumadığım her anı boşa geçmiş gibi hissediyorum.

Bir kitaba üç günden fazla vakit ayırdığımda vicdan azabı çekiyorum, yeteri kadar kitap okuyamadan ömrüm bitecek sanıyorum. 

Kitapsız kalmaktan korkuyorum. 

Evin her yerinde kitaplar gözümün önünde, ofiste en az üç kitap ve çantamda iki kitapla dolaşıyorum.

Böyle saçma sapan bir ruh hali içindeyim, ama kendime engel olamıyorum.

Bloguma uzuuuun bir süre yazı yazmamamın sebebi de buydu, yazmayı vakit kaybı olarak görmem, onun yerine kitap okumam gerektiğini düşünmem.

Ne olacak bu halim bilmiyorum :(

Gümüş