Hizaya Gel...

Normalde insan ayırmam, burun kıvırmam, kimseyi küçük görmem ya da alıp göklere çıkarmam. Yaradılanı severim yaradandan ötürü diycem, o lafı da ismi lazım olmayan bir zat çok kullanıyor, vazgeçtim demiyorum.

Öyle yani, genel olarak insanlarla bir derdim yok. Halden anlarım, kendimi karşımdakinin yerine koyamaya, elimden gelen bir şeyler varsa yardım etmeye çalışırım. Kendi halinde, etliye sütlüye karışmayan bir insanım.

Ama dayanamadığım bir insan tipi var, ne yapsam olmuyor, sevemiyorum.

Hani şu küçük dağları ben yarattım havasında olanlardan bahsediyorum.

Hani kendileri olmadan dünyanın dönmeyeceğini sananlardan.

Mükemmellik kavramını alt üst edip, sınırları zorlayanlardan(!)

Her şeyin en iyisini bilen, en güzelini yapanlardan(!)

Hiçbir şeyden geri kalmayanlardan.

Her şeye verilecek bir cevabı olanlardan.

Durmak, susmak bilmeyenlerden.

Burnu Kaf dağında gezenlerden. (O burnu havadalara tavsiyemdir: Gogol'dan "Bir Delinin Hatıra Defteri" ni okusunlar, orada "Burun" diye bir hikaye var, okusunlar onu :)

Bir durun, bir nefes alın. 

Ne oluyorsunuz ya?

Neyin peşindesiniz?

Daha güzel olacaksınız da ne olacak?

Daha zengin olunca diğer tarafa business class ta mı gideceksiniz?

Daha çok kıyafeti cennette hurilere mi dağıtacaksınız başınızın gözünüzün sadakası olarak?

Hep daha çok daha çok daha çok...

Ver Allah'ım ver yerine Allah'ım olmayanlara da ver deseniz?

Camış gibi yediklerinizin fotoğrafını çekip orada burada yayınlayacağınıza çok şükür doyduk, Allah'ım kimseyi açlıkla sınama deseniz.

İnsan olduğunuzu hatırlasanız nasıl olur acaba?

Bu kadar kendinden geçmelere, haddini hududunu bilmemelere, bu kadar seviyesizliğe, görgüsüzlüğe ne gerek var ya?

Eninde sonunda gideceğimiz yer aynı.

Giderken giyeceğimiz de aynı, kefen.

Taşıtta seçenek yok, olsa olsa ağacın türü farklı olur, ama adı dört kollu.

Aranıp da bulunacağımız yer de belli.

En nihayetinde payımıza düşen  bir metrekare toprak.

Hadi eyvallah...