Çöpten Toplanan Hayatlar

Her gün yeni ve taptaze bir hayat başlar hepimiz için, yaşanacak güzel bir güne doğar güneş içimizi ısıtmak için, ama biz fark etmeyiz. Güneş'in her sabah yeniden doğması bir şey ifade etmez, sıradan gelir bize. Uyanmak istemeyiz bir türlü, beş dakika daha fazla uyuyabilmek için erteler dururuz saatlerimizi. Her sabah of çekerek indiririz ayaklarımızı yataktan, sürüne sürüne gideriz elimizi yüzümüzü yıkamaya. Söylenerek giyiniriz üstümüzü. "ayyy sabahın köründe de hiç bir şey yiyemiyorum, midem almıyor." diye şikayet ederiz kahvaltı masasında. 

Kıymetini bilmeyiz aldığımız nefesin, sevdiklerimiz yanımızda olduğu için sevinmeyiz, evde yiyecek yemeğimiz var diye, üstümüze giyecek kıyafetlerimiz var diye, başımızı sokabileceğimiz bir evimiz var diye, para kazanabildiğimiz bir işimiz var diye şükretmeyiz. Elimiz ayağımız tuttuğu, gözümüz gördüğü, kulağımız duyduğu için kendimizi şanslı hissetmeyiz.

Neden daha konforlu bir evimiz yok, neden arabamızın modeli daha yüksek değil, neden daha çok kıyafetimiz yok, neden daha daha daha çok paramız yok diye şikayet ederiz. Neden böyleyiz?

Dün sabah işe gitmek üzere servis beklerken "ayy çok soğuk servis gelse ya biran önce" diye söyleniyordum, üstelik üzerimde gayet kalın montum, ayağımda botlarım, başımda berem vardı ve en fazla iki dakikadır bekliyordum. O sırada yolun karşısında çöplerden kağıt, karton, plastik toplayarak hayata tutunmaya çalışan bir çift gördüm. Sanırım karı kocaydılar, ikisinde de birer el arabası, adam önde kadın onu takip ediyor. Bir durakta bekleyenlere ve kendime baktım, bir de yolun karşısındaki kadına. Üzerinde incecik bir kazak, bacağında incecik bir basmadan şalvar ve ayağında sadece plastik bir terlik...Çorapları bile yoktu. Öyle utandım ki kendimden, kafamdan geçenlerden, bitmek bilmeyen isteklerimizden. Üşümekten bile utandım.

Ve bir kez daha şunu düşündüm: Neyleyim ben bu dünyada olmayan adaleti...