Ben de Köy Çocuğu Sayılırım

86 yılının haziran ayında köyün ebesiyle annemin iş birliği sonucu  açmışım dünyaya gözlerimi. Doktor, hastane falan uzak o zamanlar, araçta yok ki atlayıp gidesin...hem ebenin nesi varmış, doğurtmuş işte. Gerçi ben de erken doğmuşum da ölür yaşamaz bu demişler. Bir rivayete göre kaşık kadar kafam çatal ucu kadar parmaklarım varmış, kedi yavrusu gibi bir şeymişim herhalde. İsim koymamışlar bir süre. (Meğer eşime de aynı muameleyi yapmışlar doğduğunda, aşk tesadüfleri seviyor mudur gerçekten nedir:) Ama neyse ki ben inatçı çıkmışım, ve zamanla bir isim almaya hak kazanmışım. Hatta o kadar inatçı çıkmışım ki, bildiğin tosuncuk olmuşum ya, baksanıza :)

Köy çocuğuyum ben. Toprakta büyüdüm, ağaçlara tırmandım, ineklerle koyunlarla oynadım diyebilmek çok isterdim, ama olmamış. Babacığım sınavlara girip iş bulmuş Ankara'da. Ben daha bebecikken düşmüşüz yola. Ama yine de şanslıydım, çünkü çocukluğumun yazları hep köyde geçerdi. Kuzenlerimle oynamalara doyamazdık. Pınarlardan su mu taşımadık, harman zamanı ekinlerin üzerine serilen brandalardan mı kaymadık, çalı süpürgeleriyle tavuklar mı kovalamadık, tanımadığımız insanların düğünlerine gidip meyve sularından keklerinden mi yemedik...

Aaaah ah ne çocukluktu ama. Sabahtan akşama deliler gibi koşturup oynar, açıktığımızda bahçeden kendi ellerimizle kopardığımız salatalığı domatesi yerdik, tabi yanında köy ekmeği, köy peyniri, köy tavuğunun mis gibi ev yapımı tereyağında pişen yumurtası...Çocukluğumda kaldı bu tatlar, artık yok. İstedikleri kadar adına doğal desinler, organik desinler. Yok. Köyde bile kalmadı. her şeyin hazırı köy mutfaklarındaki yerini aldı. Çünkü artık insanlar uğraşmak istemiyorlar, ne gerek var diyorlar. 

Tabi böyle düşünmeyenler de var çok şükür. Mesela benim tontonlarım...

Öncelikle üç tatlışlar var, halalarım. Ortanca halam tavuklarını bırakıp da çarşıya bile gidemez, aklı onlarda kalır. En küçük halamın inekleri var, sütünü yoğurdunu, yağını kendisi yapar. Ekmeklerini desen hep kendi odun fırınlarında pişirirler. Makarnalarını, tarhanalarını, turşularını, reçellerini hep kendileri yaparlar. Eee nasıl yapmasınlar her şey bahçelerinde bol bol, maşallah. 

Anneannemle dedem ise tam bir efsane...Köydeki evlerinin içinde her türlü sebzesi meyvesi olan kocaman bir bahçesi vardı, orayı satıp merkeze taşınınca bu sefer apartmanın bahçesini ekip biçmeye başladılar ama bu onları kesmedi, bu sefer tutup yine köyden bahçe aldılar kendilerine. İçine de tam 100 tane ceviz ağacı diktiler. Biz olsak amaaan yarınımız belli değil der kenara çekiliriz, onlar kaç yaşlarına gelmişler ama üretmekten vazgeçmiyorlar. Bence memleketin onlar gibi insanlara ihtiyacı var. Seviyorum yaa onları, bak gözlerim doldu şimdi. Allah onların yokluğunu göstermesin bize...

Köy hayatı candır. Ne demiş Atatürk; "Köylü, milletin efendisidir." Ne de güzel söylemiş. O kadar çok özeniyoruz ki eşimle köy hayatına, emekli olduğumuzda kesinlikle bağ bahçe işlerine girişeceğiz, gerçi bizim sağımız solumuz belli olmaz, belki emekliliği beklemeyiz :)

Hem ne güzel oluyor o köy biberleri, domatesleri...

Herkese sevgiler, saygılar, gerçek doğal yaşamlar, ve iyi hafta sonları diliyorum.