Anneler Ve Canları

"Cennet annelerin ayakları altındadır."

"Anne" ağzımızdan değil, yüreğimizden çıkan ilk kelimedir.

"Anne" hayatın başlangıcıdır, bize bu hayatı bahşeden, bize yaşama şansı veren, bizi önce içinde, sonra ellerinde ve bir ömür boyu da yüreğinde taşıyandır. 

Rahmine düştüğümüz ilk andan toprağa karışana kadar yüreği bizimkiyle beraber atan, bizimle yatan bizimle kalkan, bizimle nefes alan, biz doyalım diye sofradan aç kalkan, üşümeyelim diye sarıp sarmalayan, biz hep gülelim diye gözümüzün içine bakan, bizim mutlu olmamızdan başka dileği ve gayesi olmayan ve kendi hayallerini bizimkilerde yaşatandır.

Hasta olduğumuzda başımızda bekleyen, iki kaşık alıp bırakacağımızı bildiği halde sıcacık çorbasını pişirmekten gocunmayan, bir kere olsun of demeyendir.

Şu acımasız dünyada zorluk çekmeyelim diye bildiği her şeyi bize öğretebilmek için didinip duran, bilemediklerini de bir zahmet kendimiz öğrenelim diye hatırlatıp durandır.

Yaşımız kaç olursa olsun bizi hala bebek gibi gören, üşümeyelim diye peşimizde battaniyeyle gezen, eğer uzaktaysak her fırsatta arayıp "üşümüyorsun değil mi?" diye soran, bize karnımızı doyurup doyurmadığımızı sormadan sofraya oturmayandır.

Çok beğendiğimiz, ama asla ihtiyacımız olmadığı halde almak istediğimiz bir şey için binbir güçlükle biriktirdiği kıyı köşe parasını çıkarıp tüm cömertliğiyle verendir.

Ne kadar yorgun olursa olsun, canımız bir şey çektiğinde üşenmeden gidip bir çırpıda yapıverendir, ki çoğu zaman ne ara mutfağa gidip yaptığını bile farketmeyiz.

Evlenene ya da ayrı evlerde yaşamaya başlayana kadar yemek yapma şekline hep bir kulp taktığımız, sonra da telefon edip "anne sen pilavı nasıl yapıyordun? " diye sorduğumuzdur. Yanındayken kızdığımız ya da gıcık olduğumuz huylarını uzaktayken kendimizde gördüğümüzdür. O yüzden 'anasının kızı' yızdır.

Canımız sıkıldığında ya da başımız sıkıştığında saat kaç olursa olsun çekinmeden arayabildiğimizdir.

  
Yaptıklarımız, isteklerimiz, heveslerimiz ne kadar saçma olursa olsun bizi destekleyen, arka çıkandır ki bu hususta babalara karşı durmayı bile göze alabilen yegane cesur insandır.

Anne candır, anne kutsaldır. Anne cefakardır. Anne kendi hayatını yok sayıp, kendini canından ayrılan cana adayandır. Anne eli öpülesi, kalbi sevilesidir. Anne her şeydir.

Ne demişler; "Ana gibi yar, Bağdat gibi diyar olmaz."

NOT: Lütfen şimdi herkes annesine kocaman sarılıp onu ne kadar çok sevdiğini söylesin, ya da telefon etsin, ya da bir dua okusun ne bileyim yapın işte bir şeyler...